$imdi yine gece yarilari dü$mü$üm sokaklara-ardinda biraktigin yarali yüregim kucak acar geceye-yakamoz dü$mü$ken ve.. sen yokken…
Anilar agit yakip feryad ederler $imdi-yazisi lekelenmi$- kara yazilmi$ bu sessizce kaybolu$un pe$inden…bense aldirmamaya cali$iyorum firtinali gidi$ini….
ardindan- zamani gelipte öldügün gözlerimin öfkeyle akan ya$larini gizliyorum- gidi$inle savurdugun yapraklari eziyorum birer birer izin kalmasin diye..
Bakmiyorum- bakamiyorumki ardindan…
Ben sevgimi yüregime gömüyorum be zalim- gözünden akan ya$lari akip alevlendirdigin ate$e kar$ilik mühürlüyorum kalbime- her yandiginda sizladiginda o gözya$larin dindiricek acimi- biliyorumki benim kadar sende yandin gidi$inle…
Ne varsa sana ait, ne varsa kokunu izini ta$iyan- ne varsa… zincirlenmi$ hücremin cehennem karanlik kö$elerinde..
Dokunmaz dedimya gidi$ine- $imdi her$eyi yarim ya$iyorum..
Yoklugun acisi damgalandi bedenime sen giderken…o cok sevdigimiz yagmurlar inat etti yagmadi topraklara- firtinalar kopmadi….benim firtinam icimde sakliydi zaten sevdigim..
Gökyüzünü kara bulutlar sardi, yildizlar birer birer kayboldular sen giderken…… geceler suskunluktan cildiriyordu- tüm ne varsa sevgiye güzellige dair degerini yitiridi…
Cicekler acmadi hic mevsimler boyunca- cocuklar iynamadi ko$madi gittigin dumanli sokaklarda- ucurtmalar ucurtulmadi- o mahsum yüzlerdeki tebessümler kayboldu..tüm her$ey bir anda yok oldu sen giderken…
Yoklugunda defalarca sen diye gülleri kokladim…ilk defa yandim sensizlige sen giderken..yüregime pasli hancerler vurdum..
Senden sonra yokluguna yenik dü$üp- soguk kaldirimlari ezberledim….- bir gece hasretinle yanarken ilk defa dön demeyi ögrendim, gel diye yalvarmayi sessizce..gelde bitsin bu delice kavgam zamanla demeyi…
Sen gittin ya- sevemedim hicbir$eyi icimdeki yanginim kadar…sevemedim sürdürdügüm sava$im kadar…
Direnmeyi ögrendim ben sevgime kar$i- umarsizca git demeyi…sonra yine aci cekmeyi ardindan bakmayarak…anilarla gülmeyi ögrendim, aglamayi isyan etmeyi, ya$amayi…
Senden sonra ben defalarca nefret etmeyi ögrendim..bazen kendimi kandirmayi….sevgimi yalandirmayi- yarali gönlüme sarilmayi..sevmiyorum demeyi..
silmeyi ögrendim seni- hayatimdan, gözlerimden….ama bedenimde akan her bir hücresinden, soldugum her nefesten cikartamadim seni.. bölemedim bu yüregi, parcalayamadim, her bir gömdügümde seni, ellerimle kaziyip cikarttim yine enkazlar altindan..sen yoktun biliyordum…bunu kabullenemedim…her seferinde yine 2 ki$ilik masayi kurdum.. iki ki$ilik güldüm hayata ve iki ki$ilik aldim sinema biletlerini… aynada baktigimda gölgen ve yüzüme baktigimda dokundugun ellerinin izleri…
sen yoktunda- böylemi ya$anirdi sensizlik…böylemi aci cekerdi yürek.. böylemi inlerdi..sözler bu kadarmi anlamsiz kalirdi, nefes almak bu kadarmi zor gelirdi insana… sabahi kucaklamak bu kadar uzun, seni gecelerce ya$atmak bu kadarmi kisa gelirdi.. yoksun… ama her yoklugunun ardinda bir yeni sen dogarmiydi bu kadar icten ve bu kadar belirginle$mi$ bir halde beynimde… asirlar gecti belki..belki yüzyillar.. bu kadarmi yorgun dü$erdi bu yürek seni dü$ünürken… böylemi yinede cirpinirdi son izlerini ya$atmak icin.. bu kadarmi yalvarirdi zamana solmu$ resimlerini yipratmamak icin…. Her gittigim yerde sen vardin- her ayak attigim toprakta kokun..her baktigim yüzde gülüsün..
Simdi yillar sonra hesablasiyorum hala kendimle… bu benmiydim böyle solgun ve bitkin...hani huzur buldugun yüzüm..YOK..
giden sen degilmissin benden-yüregimden… ben bana hasret kalmisim…yoklugunda nefessizligini yasadikca dirhem dirhem bitmisim…eksilmisim…ben tükendikce sen var oldun oysa…ve hala gecelerimi bölen o sesini…kovamiyorum…kovamiyorum hayatimdan iste….kovamiyorum…

17-09-1999