Sert arnavut kaldırımları
Avutmuyor beni.
Vurdukça yüreğim,
Daha bir acıtıyor,
Yanıyor ciğerim,
Tavada arnavut ciğeri gibi.

Islak yağmurla yunmuş yer
Gök gri perdeler çekmiş üstüne
Omuzlarımda bir yük var ki
Sanki bulutlar kurşundan
Ayaklarını basmışlar ruhuma
Hadi diyorlar
Götür bizi; kof insan
Başka neye yarar ki
Yürü...

Bir simitçi geçiyor ayakları ıslak.
Yemyeşil bir koca çınar eğiliyor,
Islak yapraklarıyla okşuyor,
Simitçi çınar yapraklarını bir bir öpüyor
Alnına götürüyor.
O an yıldırım çarpıyor çınara
Bir susam tanesine değip
Akıyor toprağa.

Vitrinler önününe düşüyor
Bir susam.
Bakıyor küçük bedeniyle,
İçerdeki sevgilere;
Kaç kıratlık sevgiler asılmışlar boyunlarından
Can çekişiyorlar.

Yalın ayak bir boyacı
Elleri siyah, gönlü ak
Bir simit yiyimi mutluluk çalmış boyadan.
Simitçi, boyacı yanyana durmuşlar.
Arkalarında bir yazı;
Şubat ondördü.
Bu fotoğrafı hatıra olarak alıyorum hafızama,
Sevgi bu olsa diyorum
Yürüyorum...

Şubat (2010)