Yolculardan biriyim Ankara ekspresinin vagonlarında;
Gözlerinin yaşını, titrek elleriyle silmeye çalışan;
Ve de istemeye istemeye, ayrılığa el vermiş olan.
Anadolu’nun uzayıp giden bozkırlarını seyre dalmışım trenin penceresinden;
Sıra sıra köyler, kasabalar, şehirler geçmekte tren.
Uzakta dağlar bir kale heybetiyle yükselmekte yalçın kayalıklarıyla;
Saatler birbirini kovalarken, akıp giderken zaman.
Sessiz bir karanlık çöküvermiş bozkırların üstüne;
Yıldızlar kaybolup gitmiş.
Karanlıkta yankılaşan acı bir düdük sesi;
Ve de rayların üzerinde hareket etmekte olan Ankara ekspresi…

Başım iki ellerimin arasında, gözlerim yaşlı;
Sigaram dudaklarımın arasında sönmüş.
Şimendiferin bacasından çıkan duman;
Vagonun penceresinden içeri doğru süzülüyor;
Tıpkı sılada bıraktığım sevdiğimin saçları gibi, kıvrım kıvrım.
Bir tünelden geçmekteyiz şu an.
Trenimiz sanki varmak istercesine menzile bir an evvelinden;
Ayrı koymak için besbelli sevenleri birbirinden…

Gece, alabildiğine karanlık oldu;
Buram buram, gözlerimde tütmek de sılam.
Aştıkça tren sılayla arayı;
Geçtikçe acımasız zaman;
Yüreğimde buruk bir acı, ayrılık koymakta yaman…

Ankara garına giriyor tren yavaş yavaş.
İki gözümden boşandı ılık birkaç damla yaş…
İstemeye istemeye ellerim açarken vagonun kapısını;
Titreyerek bacaklarım uzandı yere.
İçimden bir şey koparcasına;
Son defa baktım, beni sıladan ayıran trene.

Şimdi, Ankara garı;
Gurbette ilk durağım.
Senin peronlarında gözyaşlarımın izleri vardır;
Bir de yitirdiğim benliğimin hayali…
Benden sana kalacak hatıralardır.

5.11.1976
Erman Ulusoy


(Askere giderken, Ankara Ekspresinde, yolculuk esnasında yazmış olduğum bir şiir)