Al yeşil bir bahar akşamında sancılı bir yürekle kaldım,
Koynumda kanadı kırık bir kelebekle...

Vadide zambak solmuştu; ya da her neyse işte!

Diyebiliyorsam: “kanım, yüreğine mürekkeptir...”
Ve de
Ölü kemikleri topluyorsam
Vicdansızlardan.
Anla artık!
Gizli kalmış şiirin şairini...

Al yeşil bir bahar akşamı
Gelincik tarlasında ki yavru papatyayı nasıl bağrıma bastığımı.
Günbatımı çökmüşken gölgeme,
Siyahın en tozsuz renginde kabus gibi kalmışsa alacakaranlık
Gittiğin yere kadar, seninim işte!..

Şiir yazayım derken:”gerçek şairde kim” diye, soruyorsam
Anla artık! Ben değilim...
Harflerin tutuklu yanında yalnız kalışımın
Ve
Uçurum kıyısında ki soğukkanlılığımın sebebi... işte bu!

Kelimelerin elinde oyuncak kalan kalem kutusu gibi,
Önce yazıyorum; sonra okuyorum.
Anlayacağın
Şimdilerde hayatı pek takmıyorum...

Sıkıldıkça her şeyden çok, her şeye ya da boş ver her neyse!

Sadece, şiir yazayım dedim... olmadı işte!
Olamazdı zaten , bu yüreksizliğimle de...


emre onbey