İstanbul o gün uykulu gözlerle uyandı
gözlerini kibar bir kadının yelpazesini açar gibi açtı
bilmiyordu yıllardır neydi onu ayakta tutan
yine de uyandı işte!
hayat bu şehirden neleri götürdü bir baktı
neyi bırakmıştı ki?
gündelik işlerine başladı sonra
önce güzelce bir yüzünü yıkadı;
gözündeki sisler yavaşça dağıldı
artık istanbul’a uzaktan bakan biri
her yeri tüm netliğiyle görebilirdi
sonra koynunda birkaç kıpırtı hissetti
anladı ki kiracıları uyanmaya başladı
bir gürültü cümbüşü koptu ardından
kollarından vızıldayan arabalar geçti bir bir

......................................................

istanbul’un bağrında yaşayanların
kimi aç susuz kimi perişan
ama yok hallerine hiç ağlayan
ağlamak neyi değiştirirdi söyleyin onlara
söylenecek bir şey yoktu aslında