Bir rüya gördüm akşamların birinde
Yalnız geziyordum;ıslak,karanlık bir sokakta
İnsan yok;insanın çıkardığı gürültü de
Hiçbir devinim,hiçbir yansıma yok
Amaç yok,araca da gerek yok
Karanlık her taraf,varlığım yok görünürde
Bu sokak,ışıklı evler,leş kokan çöp tenekeleri
Salyalı,balgamlı,yapışkan kaldırımlar
Mahallem,ülkeler,dünya,kozmos
Herşey sonunda ’’’HİÇLİK’’’e döner
Herşey ’’’HİÇ’’’tir,ya bilinçli ya da bilinçsiz ne farkeder
Son nefeste herşey ’’’HİÇ’’’tir
Domatesli makarna,cumartesi akşamları gidilen tiyatro gösterileri
Şarkılar,kavgalar,küçük bir çocuğun masumiyeti
Uğruna savaştığın tüm doğrular,hepsi birer ’’’HİÇ’’’lik tohumu
Yürüdüğüm bu sokak ise sonsuza uzanır
Ne yolum bitecektir,ne zaman,ne de ...
Sonsuza kadar ’’’HİÇ’lik...
Uyansam bile rüyadan kimse söyleyemez rüyamda rüya görmediğimi
Gerçek diye bildiklerimizin rüya olmadığını
Anlatamaz kimse bana gerçeğin gerçekliğini
Sonunu görmediğim karanlığa
Sonsuza kadar yürümektir yaşamak,gözlerini kapatarak...
Nereye gittiğini,neden gittiğini bilmeden...