2
Yorum
1
Beğeni
5,0
Puan
1513
Okunma
bu akşam kendi benliğim içinde büzülmüş üşüyorken,
havayı soğutanın rüzgar değil, korkularım olduğunu fark ettim..
neden; bilmezdim
sanki rüzgar bir şey fısıldıyor sanıp irkildim,
- ’o kadar mı kötüydü hali-vaziyetim? ’-
duymaya çalıştıkça uzaklaşıyorlar diye incindim..
gözlerimi kapamaya çalıştım,
üstüme geldikçe sisler,
yumruklarımı sıktım, sordum:
‘’ne zaman bitecekler?’’
hatırladım,
hatıralar hortlar ve bitmez bu düşünüşler...
bu akşam yine bozgun yine durgun içimi deşiyorken,
tüm benliğimin bir ‘ben’ olmaya yetmediğini fark ettim...
5.0
100% (2)
Cevap Yaz