Avuçlarımın arasından kayıyor yaşam ağır ağır

Gün soluyor, alacakaranlığa bürünüyor içimde

Yorgun ruhum çaresiz _bıçak sırtı_

Zamansız sonbaharlar çalıyor kapımı.


Dağınık düşlerdeyim sisler arasında

Ağır uykulardan uyandı yorgun bu beden

Sonsuzluğa karışmak güz yapraklarıyla toprağa

_olmaz_

Vakit daha çok... Çok erken...


Ben yorgun... Ben yenik... Ben yitik...

Korkularımın gölgesinde tükeniyor nefesim

Büyüdükçe büyüyor karanlığımın ayak sesleri

Canımdan can gidiyor, gitme yüreğim.


Son bir ümit diyorum hayatın kıyısında

Asılı kaldı ömrüm yerle gök arasında

Vakit geç... Geç kaldınız umarsız baharlar

Yeşiller döndü sarıya, bitti ruhumda zaman

Avuçlarımın içinde _suskun_ bir soğuk can.