Gün doğarken yakalanırsın güneşe,
Tutsak düşmüş gibisin ışığın ellerine,
Başının içinde korkuların dörtnala,
İşte tam o zaman,
Sebebini bile bilmeden titrersin, titrersin.

Gözlerin melül melül bakar geceye,
Kaskatı kesilmiş yüzün çizgi çizgi…
Yıldızlar körelince teker teker,
Utanırsın, konuşamazsın.
Kim bilir belki de korkarsın.

Çırılçıplak bir dünya var karşında,
Sadece sen ve evren…
Sinsi bir karanlık yağıyor yollara, taşlara,
Her varlık düşman kesilince sanki sana.
Çok sevdiğin ağacın bedenine,
Başka bir kişi girmiş gibi,
Bir dalını kıpırdatsa
Ölümlere ölüm yeğlersin.

Issız bir rüzgâr karşılar seni,
Evrenin harikulade farlarına dalarsın.
Gözbebeklerin büyür, kalbin daralır,
Tüylerin diken diken, korkarsın.
Koca evrende yalnız başınasın.
Kainat sahasında sadece bir noktasın.

Değil ağacından çalısından,
En çok kendinden korkarsın.
Seni gözetleyen gölgenle beraber,
Bir çıtırtı takip eder seni,
Arkana bile bakamazsın.

Suskun bir cadde dökülür gözlerine,
Karanlığı bölen avaz avaz cırcır sesleri…
İçini ürpertir ayak seslerin…
Korkuyu ciğerlerinde hissedersin.

KABILCEVZ ŞAİRİ
4 ŞUBAT 2010 01.39
SASON