2
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
811
Okunma
Canımı ıslatan yağmur damlalarıydı,
beni bana hatırlatan.
Ürpermiş vicudumdu,
halâ yaşadığımı okuyan.
Kemiklerime oyduğum yeminlerdi,
beni bağlayan.
Nasıl yokmuşum gibi,
giderim buralardan.
Sözlerimi yumrukluyorum,
büyük bir nefretle.
Düşüncelerimi kurumaya astım,
yalnız bir hayretle.
Hislerimi fakatlara bürüdüm,
sevinerek ellerimle.
Nasıl boşluğumu anlatayım,
sessiz sesimle.
Kavuşamadı paslanmış kalemim,
bir türlü cansız sayfalara.
Zamanıma yazık...
boşuna sattım,
kendimi astım duvara.
Yoruma acıkmış bakışlarım,
ama duygu yaklaşmaz bu limanlara.
Nasıl pişmanlığımı ifade edeyim,
uçtu pişmanlığım bağlı siyah kanatlara.
(Kopenhag)
Tolga Madan
Cevap Yaz