Hurma yapraklarına yaslanan, çatım kaşlardayım
Yoluma düşünce vuslat, koyu taşlardayım
Leyl_i düşündürür kara bir göğ, ben de mi karanlıklardayım?
Efendim! Niçin körâne satırlardayım?
Aşkın vuslatı defedecek bilirim!
Yoksun! Büyüyor özlemim,
Ümmete derd_i şifa ol, gel cihâne;
Cihan_ı efkârken çevir, nev_bahare;
Misvakların arasında, yayılsın oruç
Dudaklar sen koksun, Ey nur_u Gül Nebî!
Biliyorken, gelecekte ne hâlde ümmetin
Ağlayan sen değil miydin?
Ey Gül Kokulu, Nur Yüzlü Peygamber!
Son nefesinde ’Ümmetim’; diyen
Sen değil miydin?
Sayıklayamıyoruz ismini,
Nefesimize yapışıyorken, iblis;
Dalıyoruz meşgulliyetlere lâkin
Ruhumuzu doyuramıyoruz bir tek...
’Senin hürmetine, yakarıyoruz ’,diyemiyorum
Rabbe uzanırken eller, biçâre dünyalık olmuş
Yürekler bilsen harmanlık olmuş
Elimize bir çanta toplarken; meyvalar, kuşamlar, süsler...
Bir iğne dahi alamadan çırılçıplak, sarınacağımız toprak
Amelleriyle gelene konak olmuş
Şu üç saniyelik rüya mıdır gerçek olan,
Yoksa durağında konakladığım, dünya mı?
Binalar öyle yüksek
Karanlıklarda sarınacak hilâl, Sen
Yoksun, efendim!
Leyl küstü lâkin kandiller yanmakta
Yürekten istesek de, diyemiyoruz Efendim!
Çığırışına koşturuyorken; nefsin
Unutturuyorken uykularımız, rüyalarımız
Nasıl Sayıklayacağız ismini?
Dünyalık bulup da yapışınca yakaya
Bitmeyen işler arasında
Bir soluk ’Sen’ almaya, vakit bulamıyoruz
Oysa tüm nefesler sanayken Efendim
Sayıklayamıyoruz ismini...
Derdine yanan, maşuklar gibi divâne
Cehaletimize ekleniyor, cürmümler
’En iyi bilenim’, diyenin şaşkınlığından; sığınırken ilâhi yollarına
En üstü açıklardan olmaktan korkuyorken
Sayıklayamıyoruz ismini, yürekten
Sayıklayamıyoruz ismini Efendim!