Her kış mevsimi geldiğinde,
Eski bir dostumu hatırlarım.
Hani, böyle sıcak yüzlüydü,
Dışarıda çöreklenen karlara inat.
Eli de sıcaktı,
Tokalaşamazdım, yakabilirdi!

Sohbeti tatlıydı baldan, şerbetten,
Kestane kavurup, geç saatlere kadar
Dertleşirdik, şiir okurduk,
Hele bir masal anlatışı vardı ki sormayın,
Kâh ders alırdık, kâh gülüşürdük.
Yaklaşamazdım, yakabilirdi!

Kolları kalındı, uzundu,
Upuzundu bacaya kadar.
Ailece etrafında toplanırdık,
Tuhaf bir cazibesi vardı aslında,
Çekerdi bizi, yatıncaya kadar.
Kalbi katı mıydı, yumuşak mı bilmezdim;
Yoklayamazdım, yakabilirdi!

Malum ya uzundu geceler,
Yan komşular da gelirdi bazen,
Onların da vardı sıcak bir dostları,
Bizimkine benzerdi.
Fakat ikramı boldu benim dostumun.,
Yalnız kestane değil, fırında patatesi,
Çöreği, böreği de eksik olmazdı.
Çay bile kaynatırdı yüreğinin ateşinde.
İnsan sarılmaz mı bu sadık dosta;
Sarılamazdım; yakabilirdi!

Yalnız kömür yerdi, biraz da odun,
Temmuzu verirdi karşılığında.
Kaderde ayrılık var imiş demek;
Ah sobam, ne mümkün seni özlemek;
Kurum kokusunu sever mi insan,
“Aşkların en güzeli, seni uzaktan sevmek!”

Halil GÜLŞEN