Ağzımdaki kelimeler sese dönüştüğün de , şiirine tuz basılmış bir şairdim..
Dilimin namlusundan çıkan tüm sözler…
Bir uçuruma intiharı anlatmak gibiydi..
Yangınımdan doğmuş tüm kuş sürüleri kanat çırparken yer yüzünde..
Ölü bir kuşa dokunurmuş gibi dokunurdum kendime..…
Mekanım cinnet olsun...


Avuçlarıma sınırlandığı kadardı gök-yüzüm..
Yırtılıyordu göz bebeklerimin ardına gizlenmiş bulutlar.
Islak bir hüznün yorgunluğuna, virgül ile soluk aldıran tüm masallar rutubet kokardı..
Yenilerken ruh kendini her gözyaşı damlasından sonra..
Küçük bir gemi kalkardı gözlerimden..
Gözlerimi her kapadığımda içimde martılar tutuklanır…
Ve ben kimliği belirsiz bir fırtınaya kurardım saati..



Bir sabah olur …
Güneş doğar içimde …
Kararır tenimdeki hüzün..
Bir gece olur..
Sazın tellerine kendini asan Türkü olurum..
Yıldızlar toplanır baş ucumda..…
Ve ben her sabah tekrar doğmak için, geceleri ölürüm..