MAVİŞ’E HİTABEN…

Yolumuz uzun, vaktimiz dar.
Sevdalar bir uçurum, bir tipi, bir fırtına, bir kar.
Amma zaten hayat bir muamma...
Gel ey dost şu yaraları, bir ben sarayım bir de sen sar.

Oturdum dediğin gibi masanın diğer ucuna.
Bilmeden girmişim hayallerinin arasına.
Üzüldüm bir yerde dost;
Çünkü ben hayallerimi de kaybetmişim geçtiğim yollarda.
Ve sevindim senin adına;
Yalnızlığında da olsa hayallerin yanında.

Nereye bastığını kim bilebilir ki hayat yolunda.
Dehlizler var herkesin sağında, solunda.
Ağır aksak sonuna doğru yürürken hayatı,
Yoksa bir baş omuzunda,
Ve yoksa kimse girecek koluna;
İşte o zaman ister istemez tükenir insanda,
Yalnızlığında.

Acıyı tatmak zorundadır çocuklarda.
Onlarda büyüyecek ve kirlenecek dünyaları.
Bizimdi kirlettiğimiz dünyalarımız.
Oyunun kuralı bu ne yapsak çaresiziz.

Melekler var mı bilmem.
Ama bence meleği de şeytanı da
İnsanlarda aramalı.
Aranacaksa eğer bir yerlerde,
Hem melek hem de şeytan
İçimizde olmali.

Herkes hayatından şikayet ediyor.
Hayat zaten ateşten bir gömlek.
Benimkiyse bazen üstüme bol geliyor.
Ey dost içkim tükenmek üzere, sigaram bitiyor..!

Çimenleri seversin, yıldızlara özlemin var benim gibi.
Ve bilirsin ki hepimiz aynı mayadan yoğrulmuşuz.
Ve unutma ki yıldız da sensin çimen de.
Gemi de sensin deniz de.
Kaptan da sensin dümen de..!

Ey dost sigaram bitti, içkim tükendi..!
Lakin hayat devam etmekte olabildiğince...

Sen hayallerini giyin yine üzerine.
Ve sıkı sıkı sarıl onlara sakın bırakma.
Kapat gözlerini, üşütme hayallerini.
Ek umutlarını yine gönül bahçene
... ve uzat ellerini geleceğine...

Yolumuz uzun, vaktimiz daralmakta..

Bir daha görüşene/yazışana dek,
kal sağlıcakla…

Offenburg 10. Haziran 2007
Kadri Can Pehlivan