.
.
Tıpkı bir kumsaatinden akan kumlar gibi,
Önce agır agır dökülür taneler,
Her kum tanesi ömründen eksilen bir gün gibidir.
Ve başlarsın düşünmeye
Neydi amacın ne yapacaktın bilmeden.

Fırtınaya tutulmuş kum taneleri gibi,
Savrulup durursun,
Ve önce
Sözcükler anlam kazanır,
Sonra sesler.

Ardından anlamaya başlarsın manayı,
Yapacaklarının her birinin değerinin,
Bir kum tanesi kadar olduğunu.

Ve anlarsın bir başına olduğunu,
Hayat denen muammayla
Çözmeye çalışırsın gerçek amacı,
Herşey de bir mana bir anlam ararsın.

Bazen bir çiçeğin taç yaprakları ile taçlanır,
Bazen bir böceğin ayakları altında ezilirsin,
Bazen dile gelsede en güzel sözler,
Susmayı öğrenirsin...

Ve anlarsın , bazen susmaktır en güzel meziyet.
Sonra sorgularsın hayatı,
Gözlerin çözmeye çalışır mana’daki anlamları,
Bir anda ardına bakasın gelir,
Ne yaptım ,neresindeyim , hayatın dersin.

İşte o an bakarsın ki,
Tane tane akan kum saati ,artık hızla akmaktadır.
Korkarsın hızından .çabucak bitecek diye.
Bitmesin akmasın dursun dersin..
Tersine döndürmeye çalışırsın
Olmaz...

Nafile uğraştır artık yaptığın,
Döndüremezsin geriye,
Zaman denen , acımasız mefhumu.
Boşverirsin...

Olacaklar umrunda değildir artık,
Bir zaman , boş hayallerle kandırırsın kendini,
Getirmek istemezsin aklına olacakları.

İşte asıl hata O dur,
Akmasın bitmesin diye uğraştığın,
Kum saati değil ,senin hayatındır.
Ve heybene koymadıklarının telaşı kaplar içini,
Ah keşke şunuda koysaydım,
Bunuda alsaydım ,dersin.

Heyhat çok geçtir.
Süre dolmuş , gelmiştir vakit,
Şairin dediği gibi
Artık demir almak günü gelmiştir bu limandan.....

Hülya Kanber