2
Yorum
1
Beğeni
5,0
Puan
1214
Okunma
Pazar günü idi,fırtınalı bir sabah,
Çıkamadım odamdan dışarı.
seyre daldım pencereden,
Tabiat ne güzel, ne hoşsun sen.
Ufka kadar genişleyen bir perde,
Bir vatan köşesi ki atalar yurdu
Şehit yatağı,ana kucağı o!..
Atanın her taşında sesi o!..
Bir taş dikilmiş semaya bakar,
Belki şehit elidir hakka karşı.
Şurada kuş uçur rüzgara uymuş,
O da bir bakar sesi duymuş.
Çırpınıyor şu ağaç fırtınadan,
Koca dere çağıltısı sinmiş yamaca.
Bir çiftçi ter döküyor durmadan,
Kuzular oynuyor kıra varmadan.
Şiir gibi akıcı bir dil var sinenede,
Duymaz olur mu? Hiç bir insan.
Sendeki sırrı,Ey! Şirin tabiat,
Ruhuma serinlik veren hayat.
30.03.1960
Osmaniye
5.0
100% (1)
Cevap Yaz