Unutmak mı kolay unutulmazı sevince ?
Yoksa kavuşamamak mı zor araya mesafe girince?
Sevgiye seninle inanmıştım ben imkansızım olduğunu bile bile
Belki beni ayakta tutan sebebti bu korkardım dile getirmeye
Belki bu yüzden sarmıştı sönmeyen ateşler dört bir yanımı
Belki bu acı dindiririrdi tufan misali gözyaşımı
Belki bu acı alevlendirirdi Mecnun emsali aşkımı
Ama ne Nuh Tufanı söndürmeye yeterdi içimdeki kıvılcımı
Ne de İbrahim Ateşi korkuturdu bu aşka olan inancımı

Teslim olmak mı kolay tırpanlı bekçiye bir başına?
Yoksa uzanmak mı zor sereserpe musalla taşına?
Zarar vermek istermiydim sence, böyle severken sana?
Söyle verirmiydim iki dünya bir olsa da ?
Yüreğim saçının bir telini inciteceğini anlasa
Söyle karşı gelirmiydi silah dayadığımda başına?
Biliyorum ki en fazla on sene sonra kalbim tekrar aralanacak
Ama ardına kadar aralansa da hiçbiri senin gibi olmayacak
"On sene azmı ?" diyeceksin belki, sakın fazla sanma !
Unutmak için belki az, unutulmak içinse yeterince fazla

Belki kapanmayacak artık gönlüme hunharca attığın çizik
Öyle bir çizik ki hem derin hem incecik
Dayanacak gücüm kalmadı; yaşatsın beni bir nefeslik
Mahkeme-i Kübra’ya mesafem azdan biraz fazla, fazladan biraz eksik
"Ne zaman yaklaştın ki? " diye soracak olursan kızıl gelincik
Senin yüzünden onsekiz senelik ömrü onsekiz dakikada tükettik !