Hayvanlar çöplere karışmış Eminönü’nde,
Çalışmaz olmuş işçisi, memuru belediyesinde.
Balıklar oltalarına takılmış insanların,
Terleyen atlet yükünü çekmiş omuzların.
Sorunlar içinde hep yuvarlanıp giderken,
Çevreciler, temiz şehir diye beklerken,
Utanıyordum çöp yığınlarını izlerken.
Basit sorulara cevap veremiyordum,
Çöp yığınlarının altında eziliyordum.
Cevaplar bizden kaçıyordu uzaklara,
İnsanlar maruz kalıyordu adi tuzaklara.
Güzelim şehir nasıl bu hâle geldi diyordum?
Cevapsız sorular girdabında boğuluyordum.
Arada sırada kıyıya çarpan hırçın su,
Allah’ın asi kullarına meydan okuyordu.
Derme, çatma kalbi kırılmış insanlar,
Edepsizlerin ayakları altında eziliyordu.
Bir serencam dinledik yorgun şehirde,
Yaşamı tüyler ürperticiydi gerçekten de.
Bir baba yürekten anlatıyordu derdini;
Yavrum! Sen daha dün cıvıl cıvıldın,
Ne oldu sana böyle uykusuz mu kaldın?
Sen, rüyalar âlemine pek mi pek daldın?
Sen, neşe ve hayat dolu ruhunla,
Çöp dağlarının altında mı kaldın?
Çöpler, kara dağlar gibi yükselmiş,
Mahallenin nefesi, altında ezilmiş,
Sokak, cadde ve mahalle ortasında,
Can çeken kokular sedyeye serilmiş.
Lağım fareleri cirit atar da atar,
Çöp yığınlarını, birbirine katar.
İnsanlar, nefes alamaz pis kokudan,
Çocuklar oyunları bırakmış korkudan.
Şehrin her köşesinde bulunur böyle kareler,
Sokaklarda cirit atat korkusuz fareler,
Aziz İstanbul’umda gözü yaşlı dereler,
Ağlayarak sessizce kabuğuna çekilmiş,
Sokaklara ise nifak tohumları ekilmiş.
Çeşmeler üzüntüden ağıtlar yakmış,
Ağlayan sular ise yürekleri yakmış.
Göklere yağmur bombaları atılmış,
Yağmur inadına yine de yağmamış.
Sinirlenen bitler bedenleri basmış,
Banyolar kuru dere mührünü asmış.
Ah İstanbul’um! Sen böyle miydin?
Sen, dünyanın kalbi değil miydin?
Seni bu sefil duruma düşürenler,
Halkın içinde utanmadan nasıl da gezerler?
Sonra da seni ne kadar çok seviyoruz derler,
Utanmadan bir de masum halkın ruhunu ezerler.

Ağustos/1992
İstanbul