yoğuruluyor ve savruluyorum
acımasızlığınla
kelimelerin dövüyor gururumu
ve hiçbirşey yokken beni sana
seni bana katabilecek
gizli kelepçeler takıyorum ruhuma
sana dair



bir zamanlar sevmiş olduğuna inanıyor biri,
senden gelecek tüm ızdırapları dahi
saflık süzgecinden geçirip,
sevgiye dönüştürebilecek biri.
fakat zalimsin,
gitmeyi çok istiyorsun,
ve kimseye ait olmamayı,
acıtmayı..
dışardan bakan birileri yalnızca bunları bilecek
ve küfredecek sana,
beni üzdüğün için kızacaklar.
fakat biri ona bağlanmayı öğrettiğin için kızacak sana
daha doğrusu öğrettiğin akşam,
hayatından bir valize koyduğun duygularınla gittiğin için.
her telefonda,
her sokak köşesinde
aradığı için kızacak belki de
ağlayamadığı için,
doldurduğu gözlerini boşaltamadığı için,
ve sadece günün birinde sen ona ağlama dediğin için.


-ne düşünüyorsun?
-neden soruyorsun ki?
-belki önemlidir..


fakat neden sorduğumun aslı ne biliyor musun?


sensiz her dakika canımı acıttığı için,
hamburger patates ikilisini bile aynı anda görmeye dayanamadğım için,
ya da meksika usülü sıcak çikolata bile acı gelmediği için..
sensiz hayatta daha savunmasız olduğum,
ve gülerken kalbim acıdığı için,
sanki mutlu olmak haram geldiği
ve doymak aşağılık bir duygu gibi geldiği için.
seni sevdiğim değil,
seninle yaşayabildiğimi anladığım için,
ve gitmeyeceksin sanıp,
ruhuma kattığım için..


belki adını hiçbir yere yazamayışım da bundan,
söyleyemeyişim
beni kırmışken,
beni burkmuşken
seni anmaya korkuşum



hepsi de bu yüzden belkide,
gerçekleri anlamaya başladığımdan

sim
in