ve sonbahar,
ve dökülüyor yapraklar
ve ben her zamanki gibi sevmeye çalışıyorum baharları
fakat hüznümü sığdıracak bir mevsim,
bir toprak bulamadım henüz



dibe vurmam aylar sürdü bu sefer
hem de ben elimi bile sürmeden,
hani bazı geceler olur,
şişenin dibine vurmak ister insan
dibe vurup darmadağın olmak
ve tuvalete atıp geceden kalan acıları sifonu çekmek
haziranın 13ünden bu yana,
her gece içip, her sabah çekecek bir sifon arıyorum



ve sen, her gece uykularımda
ölüyorsun bir kez daha
bu fiili söylemek hiç bu kadar zor gelmemişti bana şu ömrümde
fakat ben sevgilimi kaybettim
yolda kaybetmek gibi değil bu
toprağın altına bırakıp,
onu toprağın üstünden öpebilmek gibi sadece
her buluşmada sadece senin konuşup gözyaşı dökmen gibi
senin centilmen olup çiçek hatta suyunu bile götürmen gibi..
bir mermeri okşamak gibi seni kaybetmek




hiç bu kadar çok yalnızlığım olmamıştı
hiç bu kadar tükenmiş günlerim,
hiç bu kadar sevmediğim bir hayat
hiçbiri hiçbiri bana uğramamıştı senden gitmeden önce

evet şimdi sensiz,
daha güçsüzüm,
eksik yönlerim daha bir ortada
herkes gibi olamayacaksın
benim için asla



saçma bir aşık kavgasından sonra,
evi terk etmiş olsaydın da
yalvarıp çeke çeke getirseydim seni geri
ne kolaydı o zamanlar bir öpücükle kandırmak seni
fakat şimdi
tanrının kara örtüsünün altından
seni toprağın altından nasıl geri alabilirim..




adını, içinde her daim yaşatmış, küçük barışım için..