Perişan bir üsküdar sabahı,
Kayalar yorgun,dalgalar yorgun,martılar yorgun,
Ben yorgun,ben yordum bu kalbi..
Ben soldum onca gül arasından da,
Sen gittin poyrazlarla,dolunayda ayazlarla..
Hep ben yapraklarımı yoldum..
Cıvıltısı sönük akşamlara sordum seni yok dediler.
Al dediler bu kalbi kaç dediler,
Yine yeni bir güneş yine yeni bir gün doğuyor dediler..
Takalar demir aldı, ufuk tam gücüyle hazır.
Hadi kalk yiğit,aşk yiğidi bozmaz dediler..
Gücü yok bu dizlerin dedim,
Bırakın bir kaç asır daha solayım dedim,
Sırtımı yasladığım nem kokan duvarların dibine..
Bırakın elimdeki yarı sönmüş sigaradan bir fırt daha çekeyim dedim,
Dermanı bitmiş,aşkı silinmiş ciğerlerime..
Yani cesaret ettim seni bir kaç dakikada olsa yeniden düşlemeye.
Ben mehtapın aydınlattığı kara kumlar üzerinde,
Çatık kaşlarla kızkulesiyle sert sert bakışırken,
Hani güneşin gücü yeterdi yeniden doğmaya derken,
Gamzelerinde ki çicekler solarken,
İsyanım yok kadere daha henüz çok erken..
Sus ve dinle,
Karanlıkta ağlayan rüzgarı duyuyormusun,
İşte o ses hiç kulaklarımdan gitmeyen bir rüya..