o gece bardaktan boşalırcasına yağmur yağıyordu. kitaplıktan aldığım bir kitap-murathan mungan dan "yaz geçer" ve altında imzanla bir hatıra yazısı"yaz geçer ama bizim aşkımız asla geçmez diyordu"


"Mevsimler ,elma şekerleri ,eski filmlerden kareler,
o zamanın siyah beyaz düşleri yok
kundağımdaki duvar yarası
kundağımda hatıra dolu şehirler
şimdi ters akan nehirler
intihar eden güvercinler var
dur diyor bir ses yürüdükçe
dur!
kapan secdeye!
hiç doğrulma saatlerce..."

HER ŞEY TAŞ OLDU

her şey taş oldu, yağmur bile
o senin gidildikçe varılmayan gözlerin
ışığın, ümitlerin
en mutlu gününün hayali
hayat bir yanardağ
her şey taş oldu eridikçe...

taş oldu hayatımızda
bu sabah gördüm ağaçlığın altında
kahve sarısı hüzünlü bir taş...
gökyüzü kadar güçlü, yalın
ve hüzün kadar ağlamaklı
bir fosili gibi geçen zamanların
her şey taş oldu bittikçe...

kırmızı bir gülü vurdu gece
yaşamın çok büyük anlamı
ya da anlamsızlığı içinde
yüreğime kattı katılığını
bul bulabilirsen beni
gece rengine hükmettikçe...

bu sabah uyandım da kulaklarımda
yankı
o ses ve O şarkı
içimde sihir gibi ne varsa yaşama aykırı
Taş oldu yosun yeşili, kar tanesi
geride kalan ne varsa
hayata tutunan
gizli kalmış gölgeleri gösteren
saydam kaldırımlar
denizler ve kumlar
ışığın ötesindeki evren
taş oldu fenerler, ak kuleler,
Keman yarısı,
yakamoz ağaçları…
işte bütün şiirlerimin parçaları
enkaz yığını dizelerde
Her şey taş oldu
renkler silikleştikçe...

Gece kemancıyla bir sokak ortasında
kemanı ağlatan yıllar
Git şimdi kemancıyla birlikte
Acılarıyla sevinçleriyle
Her şey taş oldu
Unut beni de
taş oldu şimdi bütün hatıralar
veda edenler çoğaldı
zaman tükendikçe...

Yüreğim çizik
Yüreğim kangren yarası
İki karanfil arası ölüyorum
Baldıranı hücrelerime yükledikçe

Taş olmayı özlerim
Bir daha beni düşünme yakamoz
Hayattan özür diliyorum
Ölümü öptüğü için gözlerim


al benden izdüşüm yaralarımızı
hüzünü bir taşda çürütüyorum
bakma gözlerime
dipsiz uçurumlara
d/üşüyorum

ayşegül aşkım karagöz
rüzgar çanları