İzninle gelsem de önünde diz çöküp ağlasam!
Nurlu ellerini doyarak öpsem de ağlasam...

Ben ağlarken bütün gökler yağmurlarla ağlasa!
Hep birlikte bulutlarla hiç durmadan ağlasam…

Gözyaşım o derece samimi olabilse ki,
Bir sevdalı gönüldeki tatlılıkla ağlasam…

Merhamet dolu elinle saçlarımı okşarken,
Kara yüzüm dizinde içten sessizce ağlasam…

Bu girdaba düşüren günahlarımı düşünüp
Rabbimin korkusundan hiç gülmesem ağlasam…

Feyiz saçan gül yüzünün verdiği cezbe ile
Kutlu bakışlarından sarhoş olup da ağlasam…

Senden uzak kalmanın acılarıyla yanarak
Buluşmanın zevkinden durup bir hoşça ağlasam…

Sen ruh dünyamı seyredip merhametle coşarken
Ben de kalp maceramı sergileyerek ağlasam…

Acınacak halime dağlar taşlar ağlarken
Dost sitemlerine sadece susarak ağlasam…

Koruyan kanadının altına girebilsem de,
Ağlayan bahtımın güldüğüne şaşkın ağlasam…

Merhametinin güçlü kollarına atılarak
Öksüz ve güçsüzlüğümün acısıyla ağlasam…

Acıyıp perişanlığıma şefkat eylesen,
Beni bağışlamanın mutluluğuyla ağlasam…

Günahla kirlettiğim gönlümü temizleyecek,
Cehennemi söndürecek gözyaşıyla ağlasam…

Gecenin enginliğinde ve de seher vaktinde
Bitse bu çileler, bir kez de sevinçle ağlasam…

1985 / İsmail TERZİ