Uyandım bir gece yarısı,
Her yer olmuş kömür karası,
Bu gecenin acı yarası,
İçimdeki sıkıntı karın sancısı.

Ağlıyor bulutlar gökyüzüne bakarken,
Anlıyorum şimdi teker teker yere vururken,
Her gece sabahı beklerken,
Ben de beklerim,gece karanlığında bedenimi saklarken.

Soğuk rüzgar gibi her yerine sarılır,
Gözler paranoyak gibi etrafa bakınır,
Korkuyla titrer duvarlar birden daralır,
Uyuyamam irkilirim yatağım alev alır.

Yıldızlarda yok bu gece
Yatak olur bana,bu yollar kendimce,
Boşalsın üzerimden gözyaşları yeryüzüne değince,
Sarsıntı yapmasın bilinmesin herkesçe.

Uzaklaşıyor yine benden duygusallığım,
Önümde gölgem arkamda korkularım,
Bugünden düne kalan tüm kaygılarım,
Gömülür sessizliğe,sabah olunca çıkartırım…

Hakan ERKAYA (Düş Ülkesinin Yıkık Uygarlığı) adlı kitabından...