ben rençperdim, rençper oğlu
küçükken, küçük bir köyde
seneler önce

zengin değildik
az tarlamız vardı, az topraklı yerde
iki gözümdü iki öküz
birisi karagözdü, biri de gökçe

kedim vardı, bir de köpeğim
tavuklarımız, iki de ördeğim
canım ciğerim
yüreğim

traktör yoktu
bir boyunduruk, iki zelve
çift sürdüm
pulluk bende, öküzler önde
toprak devrildi, sürgülendi, elendi
ekin ektim serpe serpe

kazar düzler yok
çapa elimde
çapa yaptım ilkyaz güneşinde
biçer yoktu
bir elimde orak, diğerinde ellik
soğan ekmekle
orak biçtim temmuz güneşinde
yandım yandım
kavruldum
suyum sıcaktı toprak testide

döver yoktu
motor yoktu bizim köyde
iki gözüm iki öküz, iki de zelve
harmanda döven üstünde
dön ha dön
başım dönerken döne döne
harman dövdüm ağustos güneşinde
rençperdim ben, rençper oğlu
küçükken, küçük bir köyde

bu yüzden küçüğüm
küçük kaldım
etim az benim, kemiklerim ince
şiş değil göbeğim, karnım içimde
öyle heybetli değilim
güneş yakmış, ayaz haşlamış
bu yüzden
saçlarım ipek değil, sanki keçe
ellerim nasırlı
tırnaklarım çamurlu
belim ağrır bazen, sızlar etlerim
dizlerim, dirseklerim, kemiklerim
bu yüzden
karıncayı ezmeden, kuşu ürkütmeden
böyleyim
böyle gezerim
rençperdim ben, rençper oğlu
küçükken, küçücük bir köyde

aslında büyüğüm
büyük
heybetli değilim, büyük biriyim
az yer, az içerim
görmüşüm, geçirmişim; bilirim
almasını bilmem, veririm
dövmeyi bilmem, severim
kim olduğunun bilincinde
özünde insan, insan kimliğinde
alçak değilim
bu yüzden Ali’yim
Ali’yim ben
ben Ali’yim
küçük değilim
büyük
ben Ali’yim
Ali’yim cennette...

Tevfik Tekmen. 4/Kasım/2009 Lüleburgaz