Ne zaman ki bir yıldız,
tüm yıldızlardan daha parlak görünse gözüme

Gözlerimin önüne bir sis perdesi çekilir,
hüznün kokusu siner gecelerime

Geceleri hiç sevmeyişim ondandır,
ondandır yüreğimin üşümesi dört mevsim

Mevsim çoktan son bahardır yar,
bu yüzden dalamayız sevdanın derinliğine

Derinliklerinde kaybolduğumuz lacivert gecelerin
kapılsak ta büyüsüne

Büyüsü sarıp, sarmalasa da ruhumuzu
mis kokulu bin bir çiçeğin

Çiçekler kaç mevsim dayanabilir ki
ipek kanatlı kelebeklerin hüzünlü ölümüne?

Ölümüne sevmek olsaydı aşkın gerçeği,
bir şebnem için bülbül kıyarmıydı hiç gülüne?

Gül açarmıydı gülistanlar da,
olmasaydı toprağı, suyu, güneşi?

Güneş böyle hevesle batarmıydı,
gün bitimlerinde beklemeseydi nazlı ece’si?

Ece’siydim hani kalbinin,
hani bendim ömrünün son hecesi?

Hece-hece tükeniyor, yoruluyor işte aşk,
Aşk’la terennüm edilemeden bitiyor,
bitiyor son mevsimin bu Mahur Bestesi..

Meral ADAK.