Meftun gönlüm oldu deli
Kah neş’eden, kah kederden
Cismi gerekmez
Hayali;
Ayırır ruhu bedenden…

Viran kulübem
Döner bir sırça köşke,
Geldimi o hayal içine…
Sonra ansızın sıkılır,
Çekip gider…
Ben de kalırım
Işıksız,
Soluksuz,
Bir dikine kabirde…

Oynar kuklasıyla,
Keyfince…
Bir bakarım,
Sarp dağların zirvesinden,
Ak karların içinden göz süzer mestane…
Kamaşan gözlerimde yaşlar biçare…

Ateş küle çevirmeden
Peydahlanır baş ucumda…
Okşar saçlarımı,
Müşfik…
Nefesi verirken dirhemle,
Işıltısı vurur yüzüme,
Tam kavuşucakken gücüme
Yine kaçar ellerimden…
Kalkarım giderim peşinden,
Sürünerek yerlerde…

Ve işte!
Tutunmuş tül kanatlı bir kelebeğe…
Öyle ki;
Harareti ömürsüzü tutuşturuyor,
Sırtında şakrak misafiriyle
Durmadan uçuşturuyor…

Seslenirim kelebeğe,
Kesik kesik, çaresizce:
‘Getir onu bana’ diye

Kelebek
Acıyıp gelecekken ellerime,
Dizginlerinden çekilir,
Gider,
Konar,
Ormanlar kralının
Heybetli yelesine…