.......................‘’acı soysuzlaşınca ömür umuttan önce bitmeli’’

Kış mevsimiydi..sokaklar karanlıktı..
Hava inadına soğuk
Yollar inadına buza kesmişti..
Biraz önce,mahallenin serseri çocuklarından,
Hatırlı bir meydan dayağı yemişti
Acı içinde kıvrım kıvrım kıvranıyordu zavallı
Ne bir avlu dibi,
Ne bir kapı eşiği vardı sığınabileceği
İn-cin bir de kendisi vardı sokakta
Sokak,uzun ve daracık
Hem dayak yemiş,hem üşümekte
Hem de acıkmıştı zavallıcık…

‘’Şöyle etli bir kemik olsa..
Kuytu bir avlu dibi bulsam
İştahla doyursam karnımı’’
Diye geçirdi içinden…

Kafasında bu düşüncelerle,
Bildiği birkaç çorbacı dükkanın önüne gitti,
Hepsi kapalıydı.
‘’Çöplükleri eşeleyeyim’’ bari dedi,
Kuru bir ekmek kırıntısına bile
Rastlamadı…
Özel temizlik işçileri erkencikten
Silip süpürmüşlerdi sokağı
Kahırlandı özel temizlikçilere.
Halbuki belediye çöpçüleri
Ne iyi amcalardı
Onların zamanında her sokakta,
Adım başı yiyecek bulurdu.
Belediye çöpçüleri varken
Aç kalmamıştı hiç.
Bu yüzden severdi belediyeci amcaları;
İtlafçılar hariç! ..

‘’Duyulmuş mu aç kaldığı,tasmalı köpeklerin?
Vurulanlar sabah-akşam hep sokak köpekleri! ..’’
Diye söylendi ve bastı küfrü…

Canı felaket acımaya başlamıştı
Açtı.
Açıktaydı.
Ölüm iyice yaklaşmıştı.
Ağlamak istedi
Ağlayamadı.

İnsanların ve hemcinslerinin gözünde
Üçüncü sınıf bir sokak köpeğiydi
Ama öyle de olsa gururluydu…

Gün ağarmak üzereydi.
Sokağın ucundan sesler duydu
İrkildi.
Kulakları dikildi.
Gözlerini kısarak baktı
Tanımıştı gelenleri.

Eşini,
Kardeşini görmüş gibi sevindi
Nihayet acıları dinecekti
O dakika kesti umudunu yaşamaktan
Bir aforizma geçti kafasından
Ve kararını verdi:’’Bitmeliydi ömür,umuttan önce’’
Ömründe ilk kez sevindi
Karşısında belediye itlaf memurlarını görünce
‘’Acı soysuzlaşınca,
Ömür umuttan önce bitmeli’’dedi
Ve koştu
İtlafçılara doğru…

Kadir Sezer