On altı yıl sonra gittim köyüme
Çok şükür vuslata erdim ağladım
Dünün çocukları gelmiş boyuma
İsmini danıştım sordum ağladım

Tanımak ne mümkün çok yıllar geçmiş
İleri gelenler köyden göç etmiş
Sahipsiz kalan dam yıkılmış uçmuş
Köyümün halini gördüm ağladım

Gençler vardı gençler o günler yalan
Ne harmanlar kalmış nede boş alan
Ne mabet açıktı ne namaz kılan
Caminin içine girdim ağladım

Çeperleri gördüm yüzüm asıldı
Moralim bozuldu sesim kısıldı
O bir hafta bana zindan kesildi
Elimi dizime vurdum ağladım

Dünyada rastlanamaz böyle eşine
Bakmadım soğuğa kara kışına
Anamın babamın mezar taşına
Sarıldım yüzümü sürdüm ağladım

Gezdim göremedim mutlu bir hane
Gördüklerim beni etti divane
Allah’ım yaşlılar kalmış ne güne
Eskiden örnekler verdim ağladım

Gençler yaşlıların eli koluydu
İnsanlar saygılı sevgi doluydu
Konu komşular bir kardeş gibiydi
Bu yanlış gidişi yerdim ağladım

O gençlik yıllarım yâdıma geldi
Nerde sevdiklerim size ne oldu
Gözlerim yaşardı yüreğim doldu
Çeşmenin başına vardım ağladım

Tek, tek dolaştım eş dost akrabayı
Sürura erişti gönlüm sarayı
Gurbetin açtığı derin yarayı
Hasreti giderdim sardım ağladım

Mendilim ıslandı gözüm yaşından
Bir suna ayrılmış sanki eşinden
Geri döndüm Meçitlinin başından
Köye baktım, baktım durdum ağladım,

Mustafa Deniz