“Demirden pençelerini uzattı karanlık;
Kuşatmasına aldığı yaşamları boyadı is’e
Ve damladı toprağa binlerce nefes”


Tut kirpiklerinde yıldızları damlamasın
Toprak üşür sonra.
Ezilir yabancı adımların altında çocuk kokun.
Bir ton bot yığını izin namlusu kurutur yıldızlarını.
Saçları kazınmış bir geleceğin
Dudak aralarında titrer korkun.


Savaşın soğuk kırbacı keser düşlerini,
Kör kurşunlara yenildikçe umutlar
Ağlar tavanarası geleceğin
Ve tozu kalkmış korkusunu ıslatır yüreğinin.


Kömür isi yutmuş gözbebeklerinin karası,
Sancılı bakışlarının esiridir artık.
Takılır savaşın egosuna gülüşünü sakladığın resimler.
Gömersin mutluluğu
Sularsın çorak umutlarının toprağını
Gözyaşlarınla


Savaş ağlatır,
Savaş yakar,
Savaş büyütür…
Büyür çocukluğun /yaşından önce/
Besler korkuyu gözbebeklerin.
Dün
Ufacık ellerin avucundadır anneciğinin,
Bugün
Bir deprem yaşanır küçücük parmaklarında
Titrer ...


Gölgelenir
Nasır tutar güneşin


Sözde barışa gebe bir zamanın ihaneti yaşanır
Küstah toplar dövdükçe toprağı
/ daha dün çiçek kokan /
Bir balyoz gibi sallanır sarkacı zamanın
Vurur saatlere
Saatler çocuk yaşına…
Yalpalanır bedenin, düşer
Ve
Bir çiçek daha toprağı öper.


“…ve yüreğimdeki sesin tınısı,
düşer sayfalara eder intizar”



Yasemin ELMAS
2009 / Aralık