Her gün aynı yerde buluşurduk.
Satlerce aynı durakta bekler,
Hep aynı otobüse binerdik.
Okulun ;sert ve tozlu sıralarında .
Geçen çocukluğumuz.
Karatahtaya yazılan aşk hikayeleriyle devam eder,
Sıvasız duvarlar üstüne boyanırdı.
Yarı açık ,yarı örtük penceremiz.
İçiriye dolan rüzgarın uğultusuyla kapanırdı.
Çatısız okulda ;üşürdü ellerimiz.
Bizim hikayemiz başkaydı.
Film hep aynı film roller değişirdi sadece.
Birimiz zengini oynardı ,diğerimiz yoksulu.
Anlattıklarımız hiç kalırdı ,sustuklarımızın yanında.
Hep aynı umut, hep aynı bekleyişti bizimkisi.
Aynı okula gitmenin heycanıyla pekişir.
Ve hiç gecikmeden çalan zilin sesiyle biterdi.
Hep on ikiye beş kaladan önce olurdu bu.
Gülmelerimiz, ağlamalarımız beraber.
Sevdiğimiz her şey ikiye bölünürdü.
Cebimizde biriken bozuklar
On ikiye beş kalada serilirdi masaya.
Beslenme çantamızda otlu peynir kokusu.
Bir kaç ceviz kuru üzüm eh işte....
Çıkartmaktan utanırdık her halde.
Herkesin cilalı ayakkabısı olurdu.
Bizimkisi lastikten.
Başı dik gururlu yürürdük ama.
Böyle yazılmıştı bizim kaderimiz.
On ikiye beş kaladan önce.




""Kelimelere sığdırılmayan bir hikaye ""
""On ikiye beş kala gecikmesi.
Eksik kalan umutların ve hayallerin üstüne.
Kanayan yaram.
FİKRET EDİŞ
01/10/09

Doğuda ki;Sevenlerin hayallerini gerçekleştirmeye imkan bulmayan,
Tüm çocukların yüreğine umut olsun bu şiir...