Ölmek vardı dedim birden
Saat gece ikiyi bilmem kaç geçiyordu...

Esrik bir düş uğradı gözlerimin kıyısına
“ yaşamak “ dedi...

titreyen ellerime otağ kurmuştu kırık bir kalem
ve
şiirim haykırdı
dudaklarımın suskunluklarına inat
“ gülmek “ dedi...

yol-yordam bilmez kelimeler düğümlendi boğazıma
ölmek dedim
...ölmek
sevda adına ölmek
kutlu yolda ölmek...

ve bir ses dokundu kulaklarıma uzaklardan
“ sus “ dedi...
“ dinle “ dedi...
“ zaman “ dedi...
“ kavuşmak “ dedi...

üç ucu yanık mektuplar yazdım
tek taraflı düşlemeler sığdırıp beyazlığına
aklı vurdum ıssızlıklara
hayra yoruldu sayıklamalarım...

ve “ yanmak “ dedim...
delice...
harlayıp bütün yangınları en baştan
isyan dokuyup siyah beyaz hatıralara
ant içerek...


ve “ ölmek “ dedim birden...
gece saat ikiyi bilmem kaç geçiyordu...

ve sustum...


03.06.2007 – Kartal

ikiyibilmemkaçgeçe