SÖYLEMİYORUM…

Sana söyleyeceklerim döner durur
Peltek dilimin ucunda…
Oysa ne kadar da güzel anlatıyordum
Kendi kendime duygularımı…
Kim bilir, belki de onlarca kez okuyordum
Buruşmuş bir kâğıda senin için
Yazmış olduğum, duygu yüklü şiirlerimi…
Her şeyi, ama her şeyi
Ne kadar da güzel anlatıyordum kendi kendime…
Söylemek için geç kalmış da sayılmam,
Belki de, şimdi tam zamanıdır söylemenin,
Ama birde sana söyleyebilecek cesaretim olsa…
Seni her gördüğümde;
Bir sonraki güne ertelenir duygularım…
Sevdam, ak güvercinin kanatları gibi
Çırpınır durur yüreğimin içinde…
Ama sen karşımda olunca;
Elim ayağım titrer, dilim lal olur nedense,
Hep yarınlara ertelenirim söyleyeceklerimi…
Oysa sen yokken, ilmek-ilmek işlenir sevdan yüreğimde,
Bir yaprak kadar hafif gelirdi söyleyeceklerim,
Sakin-sakin anlatırdım hissettiklerimi…
Şimdi, iki kelimenin ucundaymış gibi yaşamım,
Korkuyorum seni çok sevdiğimi söylemeye…
Bazen, kendi duygularımla savaşıyorum,
Söylesem, sanki kaçacakmışsın gibi
Yarınlara saklıyorum umutlarımı…
Ertelenen, umutlarım değil,
Koskoca bir yaşamdı belki de yarınlarda…
Oysa seni gizliden sevmek, zulümdü benim için.
Sana, seni sevdiğimi söylemek,
Ölüm demek olsa da benim için
Ben çoktan “kelleyi koltuğa aldım” artık,
Bak şimdi sıkı dur, söylüyorum:
Yok be gülüm, vazgeçtim artık,
Seni sevdiğimi hiçbir zaman
Ama hiç bir zaman, SÖYLEMİYORUM…
SAVCI