Ben seni sevmeyi yazmaya çalıştığımda,
Senin yırtık pırtık bir kağıt olduğunu anlayamamışım,
Yanık karaları içinde hep gülümsemene aldanmışım,
Öyle yalanmışsın ki,
Güneşin doğuşunu bile bir kışa sığdırdın,
Ben sana ısınmaya çalıştıkça,
Meğerse hep donarak ölüyormuşum,
Üzerime bulaşan gözyaşlarınla kurutmuşsun beni,
Senin sesinde anlam kazanmaya çalıştıkça,
Sen beni çalı çırpı sesinde kırıp kırıp geçmişsin!
Ne kadar da aptalmışım!
Güzelliğine yayılan gözlerim vardı sana baktıkça,
Baharın en güzel renkleri sensin diye düşünürken,
Oysaki ben sende kör olmuşum,
Terkedip gittiğini bu yüzden görememişim!
Yüzüme ay çarpmış ağladığımda boşu boşuna,
Dönüp baktığımda kalbim artık paramparçaydı!
Geride senden kalanları toplamaya karar verdiğimde,
Meğer geride bir ben kalmışım,
Kendimi toparlayamadığım!
Bir ben...
Senin arkanda öylesine kalıp ölmüşüm...

ŞİİR- B.Biricik
27.06.2009...