Ketenlide doğdum orada büyüdüm
Bilmiyorum neden ben seni özledim
Yayla köy derken çok yol yürüdüm
Dağını taşını, koyu gölgeni özledim

Dağda ekmek yemenin başkadır tadı
Her geldiğimde gözüm eskiyi aradı
Yüreğimi hoplatıyor Ketenlinin adı
Ben senin içindeki seni özledim

Bir tadı vardı tarhana aşını içerken
Bayram ediyorum içinden geçerken
Köy önüne inip ekin biçerken
Toprağıyla çıkan kökeni özledim

Neşter vurup, vurup yaramı deşme
Mezarına bir fatiha okumadan geçme
Evlerimizin içinde yok iken çeşme
İbrikle abdest suyunu dökeni özledim

Başka yere uymaz bizim köyün modası
Yıkıldı gitti birçok misafir odası
Patatestir en temel olan gıdası
Onuncu ayda patates sökeni özledim

Kara saban vardı, demiri sökülürdü
Her yıl tamir olurdu, çünkü dökülürdü
Onunla yazlık ekin bile ekilirdi
Öküzlerle nadas edip, ekin ekeni özledim

Ekin tarlasına yatak yeri kurulurdu
Gün batmadan ocağa pilav vurulurdu
Şafakta eşeklere çavdar sarılırdı
Hararlarla saman çekeni özledim

Kındıradan döşeği kıl çuldan yorganı
Oteli bırak sor onlara kapısız hanı
Dedem rahmetlik iyi bükerdi urganı
Kendirden urgan büken dedemi özledim

Kacaroğlu Mevlüt’tür esas adım benim
Köyümü seviyorum hem sözüm hem yeminim
Yırtılıp ayağımdan düşünce yemenim
Çıplak ayağıma batan dikeni özledim


Ketenli’li Aşık Mevlüt Kacaroğlu