Keder-i sıfatı giydirdiğinden beri zatı halıma

Şems-in pervazına dudak payınca oflaz figürler yolluyorum

Yeni kentler ve saraylar inşa ediyorum adına

Bir gün geri gelme umudunu cebime koyarak

Dönmeyişini bile bile bekliyorum gölgemde

Lale-izar ve gülistan bahçelerimde nagihan çiçekleri

Uykusunda intihar eden mevsimsiz kelebeklerin koynunda uyuyorlar

Onlarda seni bekliyorlar…
Onlarda yaşamaya ölüm adını verdiler yokluğun boyunca

Ah soluksuz ferim

Oysa sözümüz vardı birbirine geçen özümüze

Nesrin heyecanlarımızı saklayacaktık beyaz bir ölüme

Yedi cihan katında uzanıp asuman boyunca

Kimsece bilinmeyen o uçsuz coğrafyayı keşfedecektik

Sonra kurumuş dudağın ıslanma arzusuna sürecektik nefeslerimizi

Sen kudretli bir kralın heybetini gözlerinle vururken

Bir gerdanlık boyu hançer gibi inecektim göğsüne

Olmadı…

Havva’nın Adem’i cennetten kovdurması gibi sürdün beni eleme

Ve bağışlanmakta yoktu üstelik

Bu yüzden kalabalık şehirler kadar yabancıyım şimdi kendime

Ölü bir deniz gibi kıyımda duruyor gözlerin

Ve öldüren bir hissiyat ile değiyorsun içime

Gitme demeyi isterdim

Lakin istikameti kübra-ya yolculuk

Gitme demek yetmez…