Gitmem gerekti;
Başka yol bırakmadın ki.
Bir kafesti yaşam,
Hep sevgi gösterisiyle ördüğün.
Etrafımda tek sen vardın,
Sen, benim hayatımın hücre hapsiydin.

Gittim,
Kim durur ki.
Yaşam denen büyük anlam yumağı
Bir tek sen,
__________ben
_______________değil ki.
Çözmedin bunu,
Tek bir yöne çektin ipimi.
Dolandım dolandım,
Kördüğüm oldum, bağladın.

Gittim,
Her zaman göz hapsinde
Gözlerinin gardiyan bakışlarında
Eridim.
Ben yoktum zaten
Sen de kendinleydin.
Benim ruhuma kendince,
Şekil vermek istedin.
Bu ruh bu kaba sığmaz dedim,
Kaç defa kendin taştın ya
Bana,
Sınırlarını aştın,
Bana fazla karıştın,
Ben benlikten çıkmadan,
Senin kalıplarından, kutsamandan kaçtım.
Ben bendim, Sen sen.
Anlasaydın; iki ayrı ben, biz olabilseydik,
Ve hayatta beraber
Ama ayrı gözlerle baksaydık,
Kalırdım.

Beni bir kafese kapattın ya
Aslında, sendin kafeste olan
Dönüp çevrene ördüğün ağları görmedin;
Sandın ki kafeste olan benim.

(Aralık 2009)