Kuyu dibi yanılgılarım
oldu benim.
Berrak suya indirdiğim
Sudan ağır inceliklerim.

Biraz pus,biraz gölge…
Pus görünmez gölgede.
Biraz sus,biraz dinle.
Hatrı kalmasın küskünlüklerimin de.

Çamur pisi,
Dağ sisi,
Ağlayan tiz bir kadın sesi
Oldu bu şiirin resmi.

Bir yanım kaçıyor
öteki yanımdan,gittiğinden beri.
Bense inadıma tutunuyorum
Savruk yalınlığımda.
Her sabah uyanıyorum
Bir tarafı soğuk,çarşaf yalnızlığına.

Sözlerin dolmuş yine.
Ah,kimse görmemiş
Ağır gelmiş yaşadığı,yaşayamadığı
İnce ruhlu şaire.
İki kabuğu bir yaraya getirmiş de
Bağlayamamış birbirine.

Sarışınlığımdı akan
Parmak aralarından.
İristen kopan renkler armağandı
Son ağlamalarımdan.

Ben,şair kadın, dün gece geceyi ördüm.
Ellerime verdiler kırılgan yalnızlığımı.
Ben buy aralıktan gündüzü gördüm.

Ben,şair kadın,
Bu şiirin kafiyeleri kadar
Kopuk bir yaşam sürdüm.
Kimi zaman zengin sevdim,
Kimi zaman tüm gerçekleri
öylesine yarım bildim.

İki piyano var benim odamda.
Biri ölünce
Öteki matemi çalar.
Peki biri matemi çalınca,
Öteki ölür mü?

Ah, biri yalnız çalıyor yine görüyorum.
Ve şimdi sana:
“Git”
Bile demiyorum.