16
Yorum
0
Beğeni
5,0
Puan
1221
Okunma
Çocuklar masum doğar, günahsız birer melek,
Sokaklara sürülüp, ayrılan var sobadan.
Oysa onların hakkı, masumiyet ve dilek,
İçlerinde kötülük, miras kalmış babadan.
Henüz daha küçücük, içinde öfke ve kin,
Elinde taş ve bomba, atacak yer arıyor.
Kim bunları aldatır ve bu nasıl bir telkin,
Arkada teşvikçiler, önde çocuk duruyor.
Henüz okul çağında, bilmiyor ki ne nedir,
Kitap diye sadece, kin ve öfke okuyor.
Kukla ipini tutan, ona diyor; “bu budur,
O da doğrudur diye, halka silah sıkıyor.
Her işin başı elbet, özden gelen terbiye,
Aileden gelir bu, aman aman ha sakın.
Kin ve nefret doldurup, zulmetmeyin sabiye,
Yoksa o nefretlerin, sizi vurması yakın.
Vatan bir Bayrak birdir, ikiliğe girmeyin,
Hangi bedbaht beyinden, gelir ihanet nâkil.
Çocukları yem gibi, ortalığa sürmeyin,
Kanun kabul eder mi, böyle iğrenç bir akıl.
Adalet sermayemiz, birlik olmalı gaye,
Fitneden gelir imiş, ne gelse başımıza.
Devletin sabrı bile, sürmez ilânihaye,
Bir gün Azrail gelir, zamansız düşümüze.
İbrahim der; “evlatlar, olmasın asla ziyan,
Yazıktır kıymayınız, olmasın şerre kurban.
Bilin sevap kazanır, bu yoldan geri cayan,
Sevildikçe bu vatan, olur dertlere derman”…
İbrahim Eryılmaz
5.0
100% (7)
Cevap Yaz