"Sonsuzluğun ruhuna ruhumu katık edip
Âmâ olan gözlerle ışığa ermeliyim
Ki hep bildikleriyle ölçülür ya her edip
Hissettiğim ummandan bir şiir dermeliyim"



Kifayetsiz kalınca kurulan tüm cümleler
Hüzün düşen gözlerin çığlıkları konuştu
Yaraya tuz bastıkça yorulan tüm cümleler
Dudak kıvrımlarında tüm yeminler tutuştu



Siyah beyaz anılar çerçevesiz kalırken
Hissin nü hâli sustu duyulmadı sitemi
Şafak sökmeden önce dünden demir alırken
“Ben benden geçtim” deyip hep yol aldı bu gemi



Yelkensiz bir yürekle özden esen destekle
Coğrafyası olmayan bir sırra dalmalıyım
İster can evimde kal ister isen köstekle
“İki” bölünüyorsa ben “bir”de kalmalıyım


Eksilmeden kendimden özümden taşacaksam
Çoğalmanın gizinde kördüğüm olmalıyım
Önce içimden çıkıp ben “beni” aşacaksam
Çözdüğüm her düğümde aşk ile dolmalıyım



Âlem-i menâm ise hissimdeki ummanlar
Bir sabah hasretinde uyanmamak isterim
Ne içten bir ah geçer ne duyulur amanlar
Arınmış bir şiirde imzadır alın terim
Aşk nerede nü ise orasıdır tek yerim.





Leyla Usta