YAĞMUR GÖZLÜM
“Sensizliğin Senfonisi”

Seninle bu gece uykularımızı paylaştık,
Yine gökyüzü mehtaba dalmış,
Her yer zifiri karanlık,
Sadece sokak lambasında köhne bir ışık…
Gecenin sessizliği yüreğimi yalıyorken,
Pembe düşlerde bir dünya kurdum,
Kahve gözlüm seninle dalmıştık aşkın içine,
Kah çocuksu dünyalar kurduk,
Kah peri masalları anlattık birbirimize.
Ve yedi başlı ejderhanın içinde kaybolan,
Sarı saçlı gelini,
Ve dilindeki yanık türküleri,
Gelecekteki yalnızlığını,
İçindeki gizli sevdanı,
Ve dünyamızı anlattık,
Evren kurduk,
İçinde sadece ikimiz olan.
Ve birlikte sonsuz olmaktı dileğimiz…

Ayaz düşmüş gecenin dar sofalarına,
Yüreklerimiz ellerimize alıp yürürken,
Terk edilmiş bir gönül bahçesinde,
İçinde sarı, kahve akasyalar çiçek açar,
En güzel sevinçleri, güzel anıları, yaşatır bağrında.
Çiy düşmüş papatya yaprağına,
Yaş elliyi aşmış,
Gülerken yüzündeki gamze dolunayda,
Uzun kirpiklerden akasyalara yağmur vardı.
Her damlası geceme çiy olup düşerdi…

Kaçkar dağları’ndan kanatlanıp gelen sarı kanarya,
Ayrılıklarınla acılarını yaşanmamış saydım,
Uykularımı paylaştım seninle,
Dağ doruklarından berivan topladım, demet demet…
Kokusunu yedi düvele, birde sana saldım,
Senin denizinde köpükten yüreğine duman olup
Elinde tuval boş çerçevende resim,
Gök kuşağında bir renk,
Süt beyazı bedende zerre,
Ay gibi parlayan gözlerinde yıldız,
Al dudağında açan gül,
Sarı saclarına konan kelebek,
İnce kaşlarında kalem,
Gözlerine sürülmüş sürme,
Kokladığın her bir şey de kekik kokusu…
Dinlediğin şarkılarında nota,
Yüreğindeki kopan fırtınalarda,
Ve dilindeki hece ben olayım…

ZerreM
OSMAN TÜRKASLAN