tarihi hep ezenler yazdı
gerçeği bilmedi
ezilenlerin çocukları
kimse anlatmadı onlara
kan tarlalarına düşen hayatladan
gelincikler yeşertip gelen
yorgun baharları...

ezilenler,
daima tutsak yaşadı
ve kaybetti davalarını
ve bazen,
orta yerde bırakıp kaçtılar
kutsal saydığı kavgalarını
ve korkuyla karışık bir aşkla
mutlu ettiler hain cellatlarını...

gidenlerin hesabını
tutan olmadı
umutları mahşere kaldı bekleyenlerin
ve aslını bilmeden okudu
olup bitenlerin
tarih diye
yenik düşenlerin çocukları...
...............
...............
ezilenler,
siz ki birleşemediniz
barışamadınız bu asırda
ve ezenler
leş kargası edasıyla
geziniyorsa hâlâ
kemiklerinizin arasında
size kala kala
yasınızı tutmak kalır
anaların gözyaşlarıyla...

ezilenler,
hiç bir zaman
hiç bir yerde
özledikleri dünyayı kuramadılar
çok büyük bedeller ödediler
çok savaştılar
çok öldüler
ve hep kaybettiler...
çünkü, onları üzüm misali sıkan
şarap gibi kadehe doldurup
afiyetle yutan
birileri vardı başlarında...

ezilenler,
kendi aralarında asla uzlaşamadılar
insanca yaşanabilen bir ömür
uzak oldu onlara daima
dirlik
ve düzen tutturadılar...
eşitlik
özgürlük
kardeşlik
ham bir hayal olarak
miras kaldı
kavruk çocuklarına...
ezilenler,
güven duymadı birbirine
ortak bir payda bulamadılar
düşman kesildiler
kendi özlerine
oyup gözünü kardeşlerinin
geleceği yok ettiler körü körüne...

düzenin sahipleri vardı
dizdi onları
tesbih tanesi gibi ipe
ve onlar,
el öpe öpe
kaderlerine razı
ve son derece vakur
ve son derece sabırlı
sessizce yaşadılar...

ezildikçe eksilen
eksildikçe silinen
ve toz olup gidenler
oysa, hep ezilenlerdi...