Film elinde doktor,
Tüm hayatımı çekmişsin;
Açlık ve sevdamın nasıl bittiğini,
Yokluklarımı nasıl içimde büyüttüğümü,
Bilmişsin.

Neydi tek oda evimde;
Bir kırık çaydanlık,
Bir sini, bir tava.
Menü hep aynı;
İki yumurta bir domates,
Biber acısından doğra.
Menemen ustasıydım ya
Men edemedim kendimi, kendi
Yoksunluğumda.

Artık inanıyorum usta,
Katıksız hem de.
Gerçekten sevmek davam olsaydı,
İnanmazdım hiç yokluğa.
Bunca zaman göğsümde gezdirmişim
Bilemeden.
Atmak istemedim neydi bu neden.
Korkularım yokluktan değildi usta;
Asıl sevmekten korktum, umutsuzca.

Bir ardı, vardı ya perdenin.
Bu perde yokluktu.
Ben bunu bildim hep bununla,
Gölgeledim kendimi.
Sandım ki arkasındaki
Başka bir şey.
Bu yokluktan daha kötü
Ne var ki usta.

Ben söleyeyim;
Açlık ve yoksulluk müptelası olmak.
Mazoşist bir inancın müridisin,
Kopamıyorsun inan.
Kanattığın içinle doyuyor karnın.
Mutluluk, inanmışsın bunda.

Ah bir ayda, gerçekten
Dilimlesem yokluğu.
Parçalayıp dağıtsam
İçime dolan karanlığı
Çok mu karaladım yoksunluğu mu?

Aman deyip geçiyorum.
Bir adım atıyorum,
Bir adım;
Ötem bi dünya
Varlık.
Yeter ki at bir adım
İnsansın var ol
Her hücrenle yaşa, mutlu ol.

(Aralık 2009)