Mektubumda şehrimi çizmek isterdim
Anlatmak
Kimselerin bilmediği sokakları
Yalnız kalmak için gittiğim tren garını
Öyle kordon boyu Alsancak’ı anlatmazdım
Ya da Karşıyaka’yı
Sabah kuşlarıyla Körfezi gören
Varyant’dan aşağıya yeşil umudu
Sana en çok umudu anlatırdım
Koynumda sakladığım
Sana büyüttüğüm umudu


Bu şehrin yağmurları hırçındır
Saatlerce kendini çatılara vurur
Şairler duyar çığlıklarını!
Her damla çığlık olur
Her çığlık şaire bir hüzün
Arada, rüzgâr savurur saçlarından
Yağmur camlara çarpar,
Camlar mı yorgun düşer
Damlalar mı hiç anlayamam


Ne zaman yağmurda ıslansam
Çığlıklara denk birkaç türkü mırıldanırım
Gözbebeğime sararım maviyi
Bir kere bile ısıtamadım
Hep üşüdüm sen ağlarken
Kalbime aldım avutamadım hüznü
Şimdi sen yokken bu şehir
Anlamsız kalıyor yağmıyorsa yağmur


Dünden / yağmur yağıyor
Şimdi yanımda olmalıydın
Yağmur duraklarda âşıklara çarpıyor
Sen yoksun
Aşk beni çarpıyor
Kalbim sırıl sıklam
Sen nasılsın adamım oralarda / Sen nasılsın
Yeminler duruyor mu dudaklarında
Ben oradayım / yağmur yağıyor durakta



Nevim Karahan