Yavaş yavaş aydınlanıyor gökyüzü,
Yeni bir umut için.
Telafisi için dünün,
Merasimi için bugünün.
Ne güzel şeydir şu umut!
O olmasa insan yaşayabilir mi?
Dayanabilir mi dünyaya?
Bunca yükü taşıyabilir mi?
Dadaloğlu’nun her satırında,
Polyana’nın oyununda,
Veysel’in bol notalı sazında,
Her insanın ağzında,
İmkansızın çıkmazında değil midir umut?
Umut her sabah güneşle doğar,
Ama hiçbir zaman onla batmaz,
Sadece yıldızlarda kaybolur bir an.
O güneşin doğumu ile batımı arasında değil de,
Ömrün doğumu ile batımı arasındadır.
Ona her yerde rastlayabilirsin,
Ama her zaman değil,
Hani bazen ölümü düşünürsün ya,
O zaman yanında yoktur işte.
Terkeder seni sen isteyince,
Sen isteyince öldürür seni,
İstersen mutlu eder seni gelince,
Uzun seneler yaşarsın gönlünce.
Hayatını kurtarır onu seversen,
O da seni severse...
Yaşadığı için umut etmez insan,
Umut ettiği için yaşar.