Her gece,
Başımı yastığa koyduğumda,
Alır beni gider,
Sevda düşleri.
Hüzün dolu sevda şarkıları mırıldanırım,
Yalnızlığıma sımsıkı sarılıp,
Ağlayarak.
Seni arar gözlerim,
İsmini fısıldar çatlak dudaklarım,
Saçlarını okşamak için uzanırım,
Ellerim buz keser,
Dokunamam.
Yıldızsız gecelerde,
Kurumuş derenin kenarında,
Kurbağalar,
Avaz avaza,
Yalnızlık şarkıları söylerler,
Dinlerim.
Sarhoşlar geçer naralar atarak,
Gecenin bir yarısı,
Gönlüm şenlenir,
Cansız bacaklarım,
Güçlenir,
Soğuk,
Sıvasız,
Badanasız duvarlarda,
Gölgemle dans ederim.
Ve bir yağmur başlar,
Bardaktan boşanırcasına,
Kırık camın gerisinden,
Boş sokağa bakarım saatlerce.
Bir karaltı görürüm,
Gönlüm koşup gider peşimden,
Sımsıkı sarılıp,
Bir daha bırakmamak,
Yalnızlığımı bir kibritle yakmak için.
Ama tutamam sevda kuşumu,
Bırakıp gider beni buralarda,
Çok uzaklara...
Güneş’in doğuşunu birlikte izleriz,
Yalnızlığımla beraber.
İnsanlar geçer,
Bana inat,
Kol kola,
El ele,
Hiç tanımadığım insanlara,
Selam veririm.
Güneşin parlaklığında,
Kaybolur gözlerin,
Deli gibi özlerim seni.
Ve rengi solmuş,
Basma perdeyi örterim,
Güneşe inat,
Aynı plağı dinlerim,
Aynı şiiri yazarım,
Aynı hasret tüter duman duman,
Aynı hüzün çöker içime.
Ve aynı düşü görmek için,
Gözlerimi yumarım…
ONUR SANCAK