Başı karlı yüce dağım,
Neden böyle dumanlısın.?
Hiç eksilmez karın senin,
Neden böyle bembeyazsın..?

Hep beyazdır başın senin,
Hiç bitmezmi kışın senin.?
Çokmu soğuk üşüyorsun.?
Hiçmi sevmezmi,yarin seni..?

Uçurmuşsun huma kuşun,
Mahzunlaştı bak duruşun.
Niye çağlar gözyaşların,?
Benim gibi efkarlısın..?

Viran olmuş zirvelerin,
Kurumuş hep çiçeklerin.
Ötmez olmuş bülbüllerin,
Benim gibi, lal olmuşsun..

Gel seninle dertleşelim,
Dertlerini hep dinlerim..
Bende bir sırdaş isterim.
Söylemem yada sırların..

İkimizde yaralıyız,
Efkarlıyız,sevdalıyız.
Hem ağlarız,hem söyleriz.
Benim gibi dertli dağım...

Yüce dağlarımızın,
Karacoğlan'dan sonra ve Köroğlu-Bolubeyi vakıalarını unuttuğundan beri beklediği şiirlerdendi..
Dağlar, bizim yürek büyüklüğümüzün hiç bir mikyasa sığmaz ölçüsünde zirvede bulup sevdiğimiz bir coğrafi yer gibidir..
Ki, tarih boyunca eteklerinde kendimizi ihataya çektiğimiz ve yiğitleri eğittiğimiz yerlerdir..
Dağ şiirleri yazmanın içindeki uhrevi taraflardan bir çoğunu Hira, Ararat, Erciyes, İda ve onlara paralellik sağlayan kayalık ve yalçınlıklarda bulmaktayız..
Dolayısıyla bir dağ şiiri olmayan şairde bir eksiklik mevcuttur..
Dualarımla