Hem ezeli hem ebediydi.
Son sözlerimdeyken
Vazgeçmişliğimdi söylediklerim.
İç yakan, can açıtan…
Neydi sebebi hiç bilmedim.
Bilemedim…

Yangınım sonsuzdu.
Istıraplı ve acı…
Kanayan göz yaşlarım derindi.
Düştüğü yeri delip geçecek kadar…
Delip geçmişti beynimin tüm hücrelerinin ve tenimi…
Şimdi sıra kalbimdeydi…
Yavaş yavaş damlamaya başladılar!!!
Sorun neydi???

Istıraptı, acıydı, gözyaşıydı.
Kabustu…
Kabusumdu bu.
Her bakışımda gözümden geçen;
Ve gözlerimi her kapatışımda üzerime çöken bir korkuydu.
Çaresizlik, bencillik, tatminsizlik ve en önemlisi ACIydı.

Acının bir adı yoktu her zerremdeydi ve sebebi meçhuldü.
Sözlerim anlamsız, ifadesiz, boştu.
Serzenişim hissiz duygusuzdu.
Ölü bir ten kadar boştu bakışlarım.
Solmuş bir çiçek kadar cansızdı tüm düşlerim…

Kimeydi bu serzenişlerim.
Kimdi bu acının sahibi,
Neydi bitmeyen gecelerimin kabusu…
Sorun neydi???

Hani “suskunluk asalat”tendi.
Bu asilce değildi.
Istırap dolu hazin bir sondu???
Bu korkaklıtı, bencillikti,
ÇELİŞKİYDİ!!!
Beden ve ruh arasındaki çelişkiydi bu!!!
Dil ile kalp arasındaki kilitti.
Mantıkla yürek arasındaki kopuştu.

…..
Ve bu en büyük hataydı.
Istırabın sonu sonsuzluktu.
Bu benim en büyük hatam
En büyük cezamdı…

Özlem SUBAŞI
12-10-09
15:48