Korkuyorum…
Bilmiyorlar…


"Neden?” diye sorup duruyorlar.
Neden çıkmıyormuşum evden?
Neden sıkı sıkıya kapalıymış perdeler gündüz vakti
Korkuyorum…
Onlar bilmiyorlar,
Ne mevsimin son bahar olduğunu
Ne de her gün yağmur yağdığını…
Hiçbirini fark etmiyorlar.


“ Gerçi yağmuru fark etseler ne olur ki?
Onların seninle yağmurda hiç anısı yok ki …” diyorum içimden
Sonra gülüyorum anlamsız
Anılarımızdan kendimi silip
Yerine karşı komşu Nezaket Teyzeyi koyuyorum,
Sonra kapıcı Rasim Efendiyi
Sonra aynaya bakıyorum,
“Sanırım deliriyorum.” diye mırıldanıyorum,
Yağmur sesi duyar gibi oluyorum
Koşup evin en ücra köşesine saklanıyorum.


Ve susuyorum…
Ya da kendi kendime konuşuyorum, karışık.
Kendime yasaklıyorum hatırlamayı.
Azarlıyorum kendimi.
Hatırlamaktan korkuyorum:
Seni hatırlamaktan,
Bizi hatırlamaktan…


Onlar bunu hiç bilmiyorlar.
Senle yağmurda tek bir anıları yok ki.
“Neden?” Diye soruyorlar sadece.
Neden delirmiş gibi davranıyormuşum?
Neden hala böyle yapıyormuşum?
Madem seviyormuşum neden evden kovmuşum?


O günde yağmur yağıyordu kimse bilmiyor.


“ Onu seviyor musun ?” diye sormuştum.
Susmuştun.
Bağırarak tekrarlamıştım sorumu.
Başını kaldırmadan usulca “ Evet …” demiştin.
Sonra valizini alıp gitmiştin…
Arkandan bağırıp çağırmıştım
Pencereden gidişini izlemiştim bir de
O yağmurun içinde kaybolmuştun.
Her yanını ıslatan benim gözyaşlarımdı bilmiyordun.
Onlar da bilmiyordu…


Her yağmur gidişin…
Bilmiyorlar…