bütün bildiklerini bana anlat küçük kedicik
neden yalın ayak koşar sabahları serçeler

ölenlerin bir su sesi uğruna öldüğünde
seslerinin neden duru bir su gibi aktığını

bütün bildiklerini anlat bana küçük kedicik
sokak şarkıcılarının sazlarının neden
kollarının açık öldüğünü

rembetikanın kız kardeşi değil miydi
yörük ali efe’nin rüyasına giren

her rüyanın bir al yuvarı olduğu
onun içinde gece masallarının saklı olduğu

komşu ülkeden gelen ırmakların döküldüğü yerin
kalbimin kalbine tam da dokunduğu yer olduğu
doğru değil miydi

bütün bildiklerini unut küçük kedicik
artık ne tersine esiyor yel ne yelin adı
yazılıyor tersinden

sen en iyisi mi bütün bildiklerini unut
ne geldiyse başına bildiğinden geldi
ölümü nefesinden çekmenden

unut unutabilirsen artık kollarında kırılan
kristalleri ve onun izlerini saman yolundan
tarihin saçlarını okşamasını yalandan

unutabilirsen unut bütün olup bitenleri
yeniden yazmaya kalk istersen tarihini
elinden tut şiirin ve acıların tarihini

belki o zaman saçları saman sarısı alevden
bir heykel kulağına fısıldar rüzgârını ihanetin

kimi yolculuklara kimi şarkılarla çıkarsın
tek tek notaları hatırlarsın bir kuşun kanadından
geçen kurşunların açtığı yaradan bakarsın
seni bir avuç çamurdan yaratan gözlerine sihirbazın

gördüğüne inanamazsın küçük kedicik
ben inanamadım elimde dağılan çamurdan kalan
şiire ve onun kalbime verdiği ölüm emrine

sen inan.